пятница, 28 августа 2015 г.

Ҳиссиз табассум

Армондан кулишни биласизми?

Қўлимдаги портфелни темир тўсиққан суянтириб қўйиб, галстукни бўшатдим. Бўйинбоғ нафақат ўзимни, балки юрагимни ҳам бўғиб қўйганди. Кўзимни қаттиқ юмган кундан роппа-роса уч ой ўтди. Соатга қарадим, 20 та кам 7. Ғира-шира киришига яна 30-40 дақиқа вақт бор. Бу пайтда ҳар қандай сув ўз қудратини унутиб, унга тикилаётган кўзлар учун меҳрибон бўлиб олади. Бу пайтда Қуёш нурларини кучсизлантириб, куни бўйи заминни қиздирганидан ийманиб юзларини қизартириб олади.

Ҳа, кўзимни барчасига юмганман. Энди эйфория ҳам, ситам ҳам, дард ёки алам ҳам мавжуд эмас. Энди фақатгина ширин армон бор. Ажойиб ўтмиш, мазмунсиз бугун ва туманли келажак бор. Инсонни мана шундай фикрлар улғайтиради, тарбиялайди, сабрга ўргатади. Аввалига дилни пора-пора қилади-ю, кейин унга вақт ёрдамида малҳам қўйиб боради. Табиатнинг қонуни шундай: ҳамма нарсага кўниктиради. Бардошинг етмай қолган кунларда асалдан ҳам ширин кўринган алькоголга меҳр берарсан, балки сендан бўса олаётган лабнинг танангдан пастга қараб тушиб бораётганини сеза туриб, бундайларнинг сон-саноқсиз сунъий меҳридан зада бўларсан, жуда ношуд бўлсанг ўзинг қараб турган сувнинг унсиз чорловига учиб, унга ўзингни ғарқ қиларсан. Лекин бундан нима фойда? Йигит бошинг шугина дардга бардош бера олмаса, сени чиндан ҳам сева олишларига қандай ишонасан?

Шомга яқин тўлқинларини қирғоққа янада кўпроқ буриб оладиган бу чексизлик ўзи билан майин шабодани олиб келади. Қачонлардир унинг бўйида лабларидан бўса олардим. Ҳозир эса елнинг юмшоқ тафти лабимни эркалаб ўтяпти. Мобилникка келаётган смс, ундаги ҳавотир-у, қайсидир дилбарнинг жавобсиз севгидан дардлашиб кетган сўзлари эмас, мени хаёлан олиб кетаётган қизнинг хотираси азизроқ. Чунки уни соғиняпман. Фақат ўзи билиб қолишини истамасдим. Кўзларим тубига шўнғиб кетган меҳрни кўриб қолмасин деб, мен қатори унга ошиқ бўлган кўл сувлари аҳволимни унга сотмасин деб қорачиғимни деярли кўрсатмаяпман.

Ичимнинг ўзим ҳам яхши билмайдиган бурчакларига қадар кириб бораётган қўшиқнинг ҳар бир сатри уни ёдга солади. Қайта-қайта ўша трекни такрорлаётган қулоқчин бўйнимдан қучоқлаб олганида унга соғинганини шивирлаб айтадиган қулоқларимга эмас, юрагимнинг марказига улаб қўйилган. Илгари жуфти билан рақс тушадиган қушлар ҳам худди бир ўзлари қолиб, сув устида мақсадсиз парвоз этаётгандек.

Қуёшнинг сўнгги нафасларида ва ниҳоят у кўринади, ҳар сафар турли кўринишда. Аввалига ғалати соч турмаги ва шўх кулиб турган кўзлари билан, кейин эса армон билан тўлиб қолган кўзлар ва уни тўсишга уринаётган сочлар билан. Келяпти мана, ним табассум, ер остидан кулиб қараши ва яқин қолгандаги ширин арази билан. Бўса олаётганида бағримга янада сингиб кетишга уриниб, оёқларидан бирини қўлим ихтиёрига топширади. Уникидан бошқа иффорни ҳеч қачон ҳазм қила олмаслигимни тушуниб турган вақтимдаги бахт ёдимда: бўйнидан оҳиста ўпаётганимда ўзини тўлиқ ихтиёримга топшириб, кўзларини юмиб туриши. Тезликдан қўрқадиган қалби билан рулдаги ўлжасини эркинликдан мосуво қилиб, юзларидан, кўзларидан, қулоқларидан ўпадиган, сочларимни меҳр билан силаб, кейин эса елкамга бошини қўйиб, бармоқларини бармоқлари билан чалтиштириб, йўлга жимгина тикилиб кетадиган, шу онда хаёллари билан дунёнинг энг оғир ташвишини ўз елкасида тутиб турадиган қалби билан. Ана, куляпти, оппоқ тўшакда ўзига тегишли бўлмаган, лекин унда тунашни яхши кўрадиган кўйлакда, силлиқ оёқлари остидаги ёстиқни эзғилаб. Кейин эса бирдан тиниб қоляпти. Кўзлари жиққа ёш. Алам қиляпти унга. Тушунтиряпти. Ҳаммаси тугаб боряпти. Узиляпти ичидан бир нималар. Кўзлари нурсизлашяпти, меҳр тўшакдан пастга, билмадим дўззаҳнинг нечанчи қаватига ғойиб бўляпти...

Энди ҳеч нарса ҳис қилишни истамаяпти менинг ичим ҳам. Ўзига келяпти. Ёруғлик тунга мағлуб бўлаётган паллада доим шундай, қинидан чиқишга интилади. Ўзини бахтиёр қилган йилларга қайтгиси келади. Ҳозир нимаси бор? Уни ҳар куни эзиб турадиган соғинч, соғинч эргаштириб келадиган хотиралар ва у билан боғлиқ келажакка ишончсизлик. Эшитяпсанми, у энди сени ёмон кўради. Лекин ҳар соатда соғинади.

Трекни ўчирдим. Севара уни севишини сўраб чарчади. Қирғоқдаги сувнинг, қушларнинг товушини аниқ эшита бошладим. Ўзлигимга қайтиш вақти келди. Биласанми нима?

Мен армонимга кулиб қарашни биламан...   

воскресенье, 23 августа 2015 г.

Парадокс

Вы считаете, что можно простить измену мужчины? А зачем вообще необходимо прощать, если настоящих чувств уже нет?

Всем знакомо выражение – нервные клетки не восстанавливаются. Стоит отметить, что не существуют и лекарств против раненной души. Если вы своей изменой ранили душу, то просто нет смысла вас прощать. А все потому, что любящая вас женщина больше не вернется.

Понять элементарные факты – это долгий процесс. Для этого необходимы долгие годы и практика. Стоит к этому прибавить и терпение, которое есть не у каждого. Пока я не влюбился, я менял красавиц одну за другой, безостановочно. И для меня не составляло труда просто так отвернуться от человека. Но при этом, я старался побыть в шкуре тех девушек, которые будучи в отношениях меня прощали. Сегодня я осознал, что не смог в итоге понять, что они чувствуют в такие моменты.

Этот мир все нам возвращает. Как бумеранг. Никто не даст гарантии, что девушка однажды похитившая ваш размум, со временем не станет холодной. Только в такой момент, перед глазами начинает пробегать прошлое. Я общался с Нелли долгое время, а потом был вынужден просто отказаться от нее. Причина проста, в моей жизни появилась Шейха. Кстати, меня ни капельки не смущал тот факт, что Нелли была прекрасно осведомлена о наших с Шейхой отношениях. Я превратился в человека без лица и без совести.

А когда я поступил в университет, я практически начал читать новый “роман”. В моей памяти не запомнилось все то, что я прочел. Да и нет смысла вспоминать все подряд. Для меня не существовало тяжелых этапов, которых я не смог бы одолеть.

Прошло несколько лет и я ее встретил. Для начала она была хорошим собеседником, потом человеком, которому я мог доверить свои тайны и со временем ее статус дорос до любимой. Мы все проходили вместе. Мы оторвались от внешнего мира со своими правилами и создали общими стараниями свой мирок, в котором кроме нас никого не существовало. У нас не было преград, так как мы говорили друг другу все, и порой меня это даже раздражало. Было такое ощущение, что я никогда не смогу ее потерять. Что касается ее, то ее настоящее Я мне не принадлежало. Когда ей становилось скучно, она проводила время со мной, а остальной остаток времени была вынуждена посвящать другим. Я точно помню, как она говорила, что хочет от меня ребенка. Я не знаю что такое отцовство и даже не могу пока себе это представить. Однако, в моих объятиях услышанные эти волшебные ее слова, окончательно свели меня с ума.

Эти воспоминания я просто могу стереть, однако легче от этого не станет. Она стала отдаляться от меня. Возможно ей стало скучно, может была другая причина, нет возможности узнать правду. С каждым днем моя любовь крепчала, а она тем временем от меня уходила. Я знаю причины из-за которых ее образ погружался в туман – чрезмерная ревность, постоянное мое недовольство. Однако, доверительный урок уже прошел и я дал себе слово, что оставлю ее прошлое. Но было уже поздно, ее душа была как лёд, и всему причиной было то, что я ковырял ее прошлое, переворачивал и пытался чего-то найти. Я до сих пор живу в страхе, что смогу вернуться в ее прошлое.

Первое время казалось, что в ее жизни кроме меня нет никого. А сегодня, мое отсутствие в ее жизни не играет для нее никакой роли. Я это точно знаю. Я не могу представить, как могут встретиться наши глаза, если спустя несколько лет наши пути пересекутся. Я не знаю какими глазами она будет смотреть на меня. Либо она увидит во мне человека по которому скучала, либо виновного.

Я понял, что настоящее счастье, это когда ты живешь ради одной женщины. Я искал это счастье среди сотни девушек, и нашел его в одной: этим счастьем была она. Однако, то самое счастье мне не принадлежало. Может это наказание за все мои прошлые ошибки?

Я знаю, что любил ее как сумасшедший, моя Любвоь была безумной. В том прошлом я был счастлив, были и плохие дни, но я готов их забыть. Однако, у меня нет представления, как можно ее вернуть. Временами, хочется просто ее похитить, и убежать далеко далеко. Но это ведь не так легко, как представляется. Даже если бы я так поступил, нет никакой уверенности, что это помогло бы нам с ней прожить счастливо всю жизнь.

Сейчас я скучаю по ней. Я готов убить всех тех людей, которые возятся возле нее, и которым я совсем не доверяю. Но какое мне дело до них. Даже если я бы уничтожил всех поголовно какой от этого прок, ей ведь уже нет до меня дела. Интересно, но я ей ни разу не изменял.

Парадокс следующий: Те девушки, которым я изменял, были готовы простить меня, только лишь бы я был рядом. А я всегда хотел чтобы она была рядом, и она просто и легко от меня отвернулась. Я бы очень хотел больше ее не любить...

Мне вся эта история, ситуация... ее называть можно как угодно напоминает фразу... как часто мы любим тех, кто не любит нас, и как часто мы просыпаемся с теми, кто нам не нужен и погружаемся в сладкие мечты, когда тот самый нужный человек сидит напротив тебя, улыбается, пьет кофе или чай. И ты в любой момент можешь протянуть руку и дотронуться до человека, которого любишь и душой и телом. Но это мечты... пока мечты...

воскресенье, 26 июля 2015 г.

Кўз ёшинг

Линтоннинг Бристоль қўлтиғига қараб юзланган қисмида денгизга қўшилиб кетадиган сувга қараб турибман. Ватан билан ўртада соғинч ва ўн минглаб мил масофадан бўлак нарса топиш қийин. Борди-ю онам ўз онаси кўмилган қишлоқдан осон юз ўгирганида эди, мен уни аллақачон Лондонга кўчириб келардим. Аммо бирга келиш учун Тошкентга унамаган ягонам Албионнинг кўринмас сеҳрига ҳеч қачон учиб кетмасди. Балки унинг ёнида қолганим энг яхши йўл эди деган ўй ва мени Британияга етаклаган орзулар тун-у кун курашиб, ўртада мен учун иккиланиш деб аталмиш кичик жаҳаннам ҳосил қилишади. Ҳа, мен водийга албатта қайтаман. Узиб бўлмас ришталарим батамом оёқ узишимга ҳеч қачон йўл қўя олишмайди.

Ва мени кутмайдиган яна бир нарса бор. Бу севгилимнинг кўз ёшлари. Танлаш имконияти ўн марта берилганида ҳам у қизни хатто онамнинг рўмолига алишмайман. Ахир пайдо бўлганимнинг дастлабки тўққиз ойидаёқ онамнинг жисмига сингиб кетганман. Бироқ ҳозир вужудим ўша дилбарнинг иссиқ қучоғини шунчалар соғинадики, Бристолнинг сувларига индамай ғарқ бўлиш мен учун қўрқинчли эмас. Сочимни учириб турган шамол унинг истакларига ҳеч қачон терс бормайдиган сабримнинг косасига ўхшаб кетаётган бўлса, қирғоққа урилаётган ва қуруқликни нам қилишга тобора уринаётган тўлқинлар ғуруримнинг кулга айланган қисмини эслатиб турибди. Ахир у мени кутмаяпти.

Сўнгги вақтлар деярли ҳар учрашувда уни йиғлашга мажбур қилардим. Юзидан оқаётган ёшлари кундан-кун уни мендан олисларга олиб кетаётганини ҳис қилиб турганимга қарамай, ортга қайтишнинг имкони бўлмади. Ўртадаги аҳилликка ўзимнинг ҳавасим келиб юрадиган вақтлар бугун тушга ўхшайди. Ўзимнинг кўзим ўзимнинг бахтимга қаттиқ текканди. У мени севмасди, фақатгина ишонч боғлаб турарди. Вақт ўтгани сайин ўша ишонч ҳам дарз кетди.

Иложсизлик эркак киши учун ўта ёқимсиз нарса. Уни қайтариш қўлимдан келмайди. Чунки у ўз севгани билан бахтли. Ортда қолган хотираларини ўчиришга ўзида куч топа олади. Мен эса Тошкент-у Лондоннинг минглаб гўзаллари билан 1001 кечани кўнгилхушлик билан ўтказганимда ҳам ўша кунлар унинг кўз ёшларичалик қадрли бўла олмайди. Юзидан оқиб тушаётган томчини бир ўпич билан тўхтатиб, у қолдирган намликни бош бармоғим билан артганимчалик меҳрни яна кимгадир бера олишимга ишонмайман.

Йўқ, йиғлашини ҳеч қачон хоҳлаган эмасман. Бунга қасддан ҳаракат қилганим ҳам йўқ. Шунчаки ўзим билан ўзимнинг курашимга уни ҳам қўшиб юбордим. У синган кўнглига малҳам излаб келганди. Мен эса ишончни севгига айлантириб, ҳаммасини чигаллаштириб юбордим. Қирғоқдан ҳиёл узоқроқда бир-бири билан ўйнашаётган бўронқушлар гувоҳ бўлсин, мен уни соғиняпман, ҳаммасига ачиняпман, тушунаяпман. Кеч...

Тошкентга ҳар борганимда унинг уйи ёнидан ўтаман. Қайтишда ҳам менга ёд бўлиб кетган кўчалар билан хайрлашиб, кейин учиб кетаман. У мени кўрмайди. Балки кўришни истамагани учундир. Ёмғирлари билан машҳур, қорни деярли кўрмайдиган шаҳар осмонига қора булутлар сузиб киришини кўрганим ҳамоноқ у эсимга тушаверади. Ҳозир улар заминни янада файзли қилиб, йиғлаб беришади. Балки у ҳам йиғлашдан тийилмагандир, балки кўз ёшлари хабар бериш учун Лондонга қадар учиб келишармикан? Вужудга оқиб кираётган яхна испан виноси мана шу каби хаёлларни бош узра чирпирак қилаверади. Мен кузатиб турган Бристоль сувлари ва Линтоннинг ёввойи ҳавосида фақатгина бир нарса – унинг кўз ёшлари йўқ. Ўша ёшлар ичимни арралаётганини сезиб турардим. Унинг юзига томчи, менинг ичимга оғу бўлиб оқадиган ёшларга термулуш ҳеч қачон осон бўлмаган. Аммо ҳозир ўша ёшларни ҳам соғиндим. Тушунармикан у буни?     

воскресенье, 19 июля 2015 г.

Рашк


“Ее губы, которые я целовал, но не мог насладиться были такими красивыми, что сводили меня с ума. В каждой красивой девушке я видел их часть, но никого не мог поставить выше тебя. Причина проста – я забыл о себе, я начинал жить в ее душе…”

Куннинг асосий қийинчилиги намлашиб ётган ғиштни олиб кетиш учун тайёрлаш ёки зах ҳиди билан нафақат мияга афюндек таъсир қилаётган, балки инсонни зимдан чиритаётган муҳит билан курашиш эмас, ўз-ўзинг билан курашиш. Олишинг муқаррар бўлган қора хатлар сенинг номинг билан битилган қора хатлардан буткул фарқ қилади. Чунки сени қисман йўқотиб бўлишган. Жонсиз тананг билан хайрлашиб олишлари учун имконият яратиб беришади. Аммо сен ўзинг йўқотаётган нарсалар билан фақатгина хаёлда хайрлашишга мажбурсан. Сен ҳеч нимани қуча олмайсан. Озодлик қадрини ундан маҳрум кишилар каби ҳеч ким тушуна олмайди. Камера ва унга туташ трущобадан чириётган инсон зоопаркда туғилган ҳайвондан мана шуниси билан фарқ қилади.

“Ты стояла возле двери, а твои глаза хотели меня, я это видел, я это прочел в твоих глазах. А знаешь, вроде совсем недавно ты ходила в моей рубашке, а теперь она не у тебя. Ты молчаливо села в джакузи и приняла решение сесть напротив меня. Знаешь, я вплоть до твое родинки на груди скучаю…”

Озодликдаги йиллар жуда тез ўтади. Яна шундай жойлар борки, қуёш атрофингда айланмайди, булутлар бир жойда қотиб туради. Соатнинг чиқиллашигина эшитилади, аммо миллари юришни истамайди. 9 йил бирга ўқиган синфдошларинг бир-у, 9 ой бир камерада ётганинг бир бўлиб кетади. Бирида сен келажак учун, иккинчисида умид учун курашасан, фарқи катта.
Тепада бойлар боласи. Қуёш тагида жазоси енгилроқлар. Ичингни тўкиб, ўпкангга зарба берадиган намда қолганлар меҳнат қилишади. Бунда сен қуёш нуридан кўзингни асраш учун қора кўзойнак тақиш у ёқда турсин, бошингдан офтоб урмаслиги учун рўмолча ҳам ўрамайсан. Тоза ҳаводан нафас олишни ўзинг учун бахт биласан.

“Меня посетил плохой сон. Ты не хотела разговаривать со мной. Колличество твоих писем тоже сократилось. Как проходят твои дни и ночи без меня? Я буду гореть в ожидании, буду ждать, когда ты мне будешь рассказывать мне каждое мгновенье прожитого твоего дня. Я люблю тебя, только тебя, одну лишь тебя!

***

Миллий байрамларнинг ҳаммаси биз учун қадрли. Унда дам олиш учун озгина шароит яратиб беришади. Вақти келиб панжаранинг ортига ўтиб қолганингда ҳам ўша байрамлар қадрини ҳис қиласан. Ҳеч бўлмаганда битта юмалоқни без закуски ичиб, ичинг ёниб кетмаслиги учун ўзингга ёрдам бериб юборасан.
Ҳозир эса тобига етиб совутилган чифир ва энг арзон тамакининг фильтри узиб олинган танаси энг яхши ёрдам. Бахтишка тўғримда, доимо ўзи билан бўлмайдиган гитарасини чертиб ўтирибди. Beats ударларига ўрганиб қолган қулоқлар учун унинг тинғир-тинғири барибир ёқади. Чунки оҳангсизликка ўрганиб қолганмиз.

Когда я впервые увидел тебя,
Этот смех,
Ты мне напомнила, по-моему,
Сразу всех,
Кого я любил, с кем хотел быть вместе.
Я стоял, как вкопанный,
У меня не было слов.

У хотинини жуда ҳам севади. Тўйигача уч йил, кейин яна икки йил бирга бўлишди. Яқин дўстларидан бирининг подставаси билан бугун бу ерга келган. Кечаси дневникига фақат у ҳақда ёзиб чиқишини билишим учун темир кроватининг бош томони тагидаги секреткасида асрайдигани общий тетрадини ўқишим шарт эмас. У шундай севадики, буни билган қолганлар ҳам ўша гўзалга беғараз ошиқ бўлишади.

Еле выговорил:
"Не подумай ничего плохого,
Но мы ещё не расстались,
А я уже хочу увидеть тебя снова!"

Ай, больно, ай, больно, ай,
Дай мне нежность...

***

У чидай олмади. Узоқни кўзлайдиганлар фикрига кўра тишини-тишига қўйиши керак эди. Менинг фикрим сал бошқачароқ, балки добавкасига лом билан тинчитиб қўя қолгани маъқул эди. Катта хитнинг кимдандир аламзада бўлиб келганини мордаси айтиб турганди. Дуч келганига гап ташлай бошлади. Агар хотини ҳақида гапирмаганида Бахти ҳам ҳаммасини ҳазилга буриб кетиши мумкин эди. Лекин у захнинг чотга таъсири ҳақида ўзидан ҳам совуқ лекцияси билан ҳаммасини тушуниб турган барчанинг нервига тегиш билан чекланмай, чиройли аёлларга соғлом эркаклар кераклиги ҳақидаги аччиқ ҳақиқатга ўтиб кетди. Кейин эса “Тўғрими?” деган долбоебча саволи билан камерадошимга қараб тиржайди.

-          Тушунмадим?!
-          Ҳа, нима хотининг чиройли эмасми?!
-          Ну..?
-          Ким билади озодликда ким қандай юради...

Биринчи саволининг ўзидаёқ қўлидаги ғишт парчасини ғижимлаб бўлганди. Ментнинг охирги сўзи чиқиб улгурмай туриб ўша парча йўлда эди. Мўлжал аниқ бўлди. Добавка тарафдори бўлсам ҳам, кейинги ҳужумдан аранг тўхтатишда фаол иштирок этдим. Ғишт қолипдан кўчганди.

***

Учёт учун хонага кирганимда сўзлари ёд бўлиб кетган саволларга энсам қотиб ўтирарди. “Ҳа, йўқ... Ҳа, йўқ...” Иссиқ ва намлик сабаб ичи сасисб кетган фуражка вешалкада илиниб турар, айланишдан бошқага ярамаслиги аллақачон тушунган осма вентилятор тўхтай-тўхтай деб айланар, ранги униқиб кетган шкаф эшиклари ёпилмай қолган, жовонлар эса бир-бирининг устига чиқиб қолган, стол усти қора чойнинг тўкилган томчилари билан доғ бўлиб кетган. Кўзим ичи кўриниб турадиган мусор челак ва унда ётган таниш қоғозга тушди. Бахтишканинг дафтарига жуда ўхшаб кетаркан. Ранги сарғиш тусда экани учун эслаб қолгандим. Аҳамият шу ерда тўхтади. “А теперь отвали” жумласидан кейин туриб, хонадан чиқиб кетдим.

Бироз олдинроқ, Бахти камерага қайтган куни хат олиб, кейин унга узун жавоб ёзиб юборганди. Орадан бир ой ҳам ўтмай, яна хат келди. Бу сафар камеранинг ўзига олиб келишди. Заррача ақлим бўлганида, ҳаммасини ўйлаб кўриб, Бахтишкани огоҳлантиришим мумкин эди. У эса докадек оқариб кетди. “Сучка!!!” Олдинига хатни ғижимлаб, иккига бўлди. Темир краватини тепди. Бор овози билан бақирди. Дежурныйнинг огоҳлантиришидан кейин, бурчакка суяниб, бошларини қўллари остига олди. Бундай пайтда овутиш учун сўзлар бўлмайди. Маҳбусни синдириши мумкин бўлган иккита энг буюк қотил бор: ўлим ва ҳиёнат. Ота-онасини сўнгги манзилга кузата олмайдиган эркаклар қолган эркаклар олдида кўз ёш тўкишади. Балки шунинг учун ҳам бу ердаги 15 куннинг қадри шунча қўрқинчли. Муддат қанча узоқ бўлса, ора-чорада яқинларингдан кимларнидир барибир йўқотасан. Ўлимдан ҳам дахшати хиёнат. Бу сени синдириб қўяди. Хатто озодликда вақтинг ҳам. Сен севган ва борингни берган аёл ўзганинг тўшагида эканини билиш кўринмас оғу. Юзингга кислота сепишса ҳам, тирноқларингни мих билан кўчиришса ҳам, оёғинг орасига мол боғлайдиган арқонни боғлаб уришса ҳам оғриқ ўтади, аммо ҳиёнатни буларнинг ҳеч бири билан солиштириб бўлмайди. Ўзингга келарсан балки қачондир, лекин унгача ичингни парчалаб, адо қилади. Оҳ, аёллар, эркак рашки нима эканини сиз тушунмайсиз. Сизда эса кундошлик ҳолига кўникиш синдроми эркакникига қараганда анча кўп. Тўғри, ҳаммада ҳар хил...

Ты чужая, но любишь,
Любишь только меня.
Ты меня не забудешь
До последнего дня.

Кейинги кунлар йигит ҳолдан тойганди. Юзига қараб ақлдан озиб бораётганини ҳам, сўлиб бораётганини ҳам тушуниб бўлмасди. Уни соғлом руҳ эмас, ҳаста дил унсиз бошқараётганди.

Ты покорно и скромно
Шла за ним от венца.
Но лицо ты склонила —
Он не видел лица.

Хатто мен билан ҳам кам сухбатлашадиган бўлиб қолди. Нима деб овутишни билмасдим. Панжаранинг ташқари томонидан янги хабар билан келиб, уни қисман овутишим мумкин. Лекин битта камерани ичидан туриб қилинадиган донишмандликнинг бир чақалик қадри йўқ.

Ты с ним женщиной стала,
Но не девушка ль ты?
Сколько в каждом движенье
Простоты, красоты!

Авайлагани дафтарининг расвоси чиқиб кетди. Ёзади, йиртиб ташлайди, ёзади, чизиб ташлайди. Атроф қалин бетон бўлмаганида, унга урилаётган зарбни бутун турма эшитарди. Лекин девор қанча қалин бўлса, овозни ўзига шунча ютиб юборади.

Будут снова измены…
Но один только раз
Так застенчиво светит
Нежность любящих глаз.

Бешинчи куни Бахти телбанамо бўлиб қолди. У ҳеч кимни эшитмаётганди. Кўзлари очилиб юмилмаётганига ҳам эътибор бердим. Лекин ҳамма қатори ишлади. Шунчаки мум тишлаб олганди. Бу кеча ухламаслигим керак эди. Ўйлаб ётдим. Кўзим бир неча дақиқага илинди тонгга яқин.

Ты и скрыть не умеешь,
Что ему ты чужда…
Ты меня не забудешь
Никогда, никогда!

Қуёш нури қўл етмайдиган форточкадан тушиб турганди. Кроватнинг оёқ тарафига Бахти бошини қўйиб ётар, чап билаги қонга беланганди. Одеяли оёғига тушиб кетган. Ёнида ўзи иккига бўлиб юборган, кейин эса ғижимини тўғирлаб, улаб олган хат:

“Суд куни онамдан сўкканинг унутолмаганман. Ҳозир эса унутиб юбордим. Сендан ҳафа эмасман. Эвазига бироз қиммат нарсанг олдим. Кўкраги остидаги холини ўпаётганимда ёдимга тушишинг айтмаганда, мен бахтлиман. Бу қасос эмас – севги. Сен ютказдинг!”

Камерадан нарсаларини олиб чиқишаётганда омбор мудиридан Бахтишкага тегишли гитарани уни рози қиладиган нархга сотиб олишимни айтиб, яна 8 ой сабр қилишини илтимос қилдим. Кечаси кроватнинг бош томонидаги секраткадан кундаликни олдим.

“Ее губы, которые я целовал, но не мог насладиться были такими красивыми, что сводили меня с ума. В каждой красивой девушке я видел их часть, но никого не мог поставить выше тебя. Причина проста – я забыл о себе, я начинал жить в ее душе…”

“Ты стояла возле двери, а твои глаза хотели меня, я это видел, я это прочел в твоих глазах.А знаешь, вроде совсем недавно ты ходила в моей рубашке, а теперь она не у тебя. Ты молчаливо села в джакузи и приняла решение сесть напротив меня. Знаешь, я вплоть до твое родинки на груди скучаю…”

Кейин эса унга келган сўнгги хат, хатнинг камеранинг ўзига олиб келиниши, Бахтишканинг қўлидан учган парча сабаб пешонаси шрам бўлиб қолган мент, унинг хонасидаги мусор челак бирин-кетин эсимга тушди. Бахтишгадан кетган сўнгги хат эгасига эмас, ўша ифлоснинг хонасига кириб борганига шубҳам қолмади. Рашк ҳар қандай эркакни синдриб қўяди. Бечора Бахтишка.  

Ўйлаб қолдим. У иродали йигит эди. Ҳаммасига чидаб келаётганди. Балки озодликда вақти ҳаммасига кўз юма оларди. Лекин у умидлари билан курашаётган бир пайтда, умидлар чил-парчин бўлди. Бу эса иродасини синдириб қўйди.

среда, 15 июля 2015 г.

Лайло


Мен учратган қизлар орасида энг яхшиси эди у.

Сэйнт Мэри католик қабристонидан унча узоқ бўлмаган Хили-роудда шотландларга хос архитектура кўринишида бўлсада, ичидан Осиё нафаси уфуриб турадиган каттагина уй бор. Унда доктор Усмон ҳамда унинг мен жуда ҳавас қиладиган оиласи яшаб келади. Лондонга келгунимга қадар лайвмочада суҳбатлашиб турадиганим Кейт исмли қиз тавсиясига кўра Лайлонинг онаси Ҳадича она билан танишгандим (мен уни айнан шундай чақиришни ёқтирардим).

Самимий инсон эканлигини кўзлари айтиб турадиган Ҳадича она ёшлигида ҳам у қадар чиройли бўлмаган чамамда. Лекин унинг қизи Лайло гўзалликда тенг йўқ. Кейинчалик ислом динини қабул қилган асли шотланд кишининг келиб чиқиши мисрлик бўлган аёл билан қурган турмушидан фақатгина 1 та ёдгорлик бор – Лайло. У шундай қиз эдики, ўз нафси йўлида ҳеч нарсадан тап тортмайдиган мендек маҳлуқ унинг учун барча нарсадан воз кечиши, кейин эса қилган ишларидан иймангани ҳолда ўзини Лайлога мос кўрмаслиги мумкин. Хуллас табиатнинг ажиб бир гўзаллиги.

Кейт эса ҳақиқий британиялик. Унга миллат ёки элатнинг фарқи йўқ, лекин туғилган жойи билан фахрланишни билади. Унинг джинси шортилари шу қадар кўпки, яхшилаб эътибор берилмаса, ҳар куни битта иштон билан юрадигандек таассурот қолдириши ҳеч гап эмас. Кўҳна шаҳардаги икки йилим давомида мени энг кўп хайрон қолдирган нарса Лайло ҳамда Кейтнинг муносабати эди. Бир-бирига умуман ўхшамайдиган бу икки қизнинг дўстлиги ҳаётимнинг қолган қисмида ҳам менга ўрнак ўрнида ўтади.

Тан оламан, Кейт билан муносабатларимизда жиддийликка бир қадам қолганди (жиддий деганда улар никоҳ узуги билан тугайдиган воқеани тушунишади). Бу қадамни мен ҳеч қачон ташламайман, уйда онам ва албатта унинг орзу-ҳаваслари кутиб турибди. Кейт ҳам буни яхши билади. Лайло эса барчасидан хабардор. Ўткинчи туйғулар ҳақида унутиб, кўз олдимга орзуимдаги қизни, балки Лайлони келтириб кўрганимдагина ортда қолган кунларимдан росмана уялганман.

Бошидаги рўмоли шахло кўзлари-ю, ундаги бор гўзалликни мутлақо яшира олмайдиган Лайло ҳамма нарсага жуда оддий қарарди. Кейтни уйида қолишимни ҳам, Карлсберг пабнинг беминнат мижози эканимизни ҳам яхши биларди. Тўғри, у биз билан бирор марта бўлсин аҳлоқ доирасидан четга чиқиладиган барларга бормаган. Бемалол бирга тамадди қилиши, хаттоки рок гуруҳлардан бирортаси шаҳар кўчаларида концерт бериб қолса, уйин кулгуга ҳам қўшилиши мумкин. Кийиниш услуби унинг қарашларини ошкор қилиб қўйишини айтмаса, Британиянинг аристократ фемилийлари оиласининг ёрқин намоёндаси. У хаттоки қиролича ҳақидаги бироз уятли анекдодга мазза қилиб кулиб беради.

Толерантлик бобида Кейт ҳам Лайло ҳам деярли ҳар куни мени фикрлашга мажбур қила олишарди. Улар ўзга эътиқодга ҳамиша хурмат кўзи билан қарашди. Пикник сабаб Кейт сумкасининг бир қисмига енгил алкоголь солиб қўйиши мумкин. Лекин Ҳадича она истиқомат қиладиган уйга уларга билинтирмасдан ҳам бундай нарса олиб кирмайди. Лайло эса дугонасининг юриш-туриши уникидан буткул фарқ қилишига қарамай, бирор марта бўлсин маъруза ўқиганини эслолмайман. Айрим пайтларда ўз эътиқодининг айрим нарсаларига тушунмаслигини кўзидаги ўкинч ва лабидаги табассум билан айтиб бериши мумкин. Лекин бу ҳолат унинг ширк келтириши эмасди. Шунчаки фикр эркинлиги керагидан кўп кафолатлаб қўйилган мамлакатда дунёга келган Лайло ўзини ҳамма нарсадан қисиб ўтиришни ҳам хоҳламайди. Хатто Ҳадича она ҳам буни тушунади.

Кунларнинг бирида уйнинг орқа томонида жойлашган боғда телефонда сухбатлашиб ўтирардим. Лайло ўз юмушлари билан юргандек кўринди. Сухбат якунлангач эса, ёнимдан жой олиб ўтирди.

-          Онанг бўлса керак?
-          Ҳа. Сен мени ҳаммадан яхшироқ биласан.
-          Онангдан ҳамми?

Савол юзимга урилган тарсакидек эди. Лайло эса кулимсиради. Унинг оҳангида жиддийлик эмас, ўзига ярашиб турган қувлик бор эди.

-          Мени ҳеч ким онамдан яхшироқ билмайди – гапида давом этди у. Вақти келиб унинг ўрнини турмуш ўртоғим босиши керак.
-          Ва албатта турмуш ўртоғинг мендек йигит бўлишини хоҳламайсан?

Лайло юзини мен томонга бурди. Жавоб илинжида қошимни тепага кўтариб турганимни кўриб, яна боғ томон қаради.

-          Сен ёмон инсон эмассан. Хатто ўтмишдаги хатоларингни ҳам кечириш мумкин. Лекин сен ўзингни тийишни ўрганишинг керак. Бунинг учун эса катта куч керак.

Тўғри айтди. Лайло Британиядек демократик маконда 22 йил яшади-ю, лекин у кетаёган оқимга ўзини қўшиб юбормади. У ўз ҳаётини билди, ўзи қарорлар чиқарди. Ота-онаси ҳам унинг қарорларини доимо қўллаб-қувватлашди. У Кейт билан дўст тутинди. Машҳур колледжлардан бирини тамом қилди. Барча талабалар қўлимизни ушлаб айланганимизда, ўнг қўли билан мени, чапи билан қора танли йигитни тутиб турди, завқланди, кулди. Лекин ўзлигидан кетмади. У ўзгаларнинг ҳаёт ва қарашларига ўзининг фикрларини тиқиштирмади. Шу қиёфаси билан ҳамманинг меҳрини қозонди. Тан оламан, мен Лайлони севиб қолгандим. Қора танли Жая-жаядан тортиб, испаниялик йигит ҳам унинг учун ислом динини қабул қилишдан тап тортмасди. Аммо гап бунда эмас. Гап қалб ноласида. Отаси доктор Усмон исломни қабул қилгунига қадар ҳам чин мўминлардек инсон бўлгани ҳақида Лайло менга айтиб берганди. Бировга ёмонлик қилмаган, яхшиликни, эзгуликни азиз билган, енгил-елпи ҳаётни афзал билмаган. Сўнгги қарори ҳам шунга муносиб бўлди.

-          Ҳеч қачон истакларинг билан иш кўрма. Иродаси кучли инсон қалби айтиб турган йўлдан оғиб кетмайди.

Бу саволларимнинг барчасига бирдек жавоб эди. Мен ҳамма ишларим учун Лайлога муносиб эмасдим. У муносиб деб билганида эса унинг каби ҳаётга тайёр эмасдим. Ҳа, мен иродасиз инсон эдим.  

пятница, 3 июля 2015 г.

Рамазон пушаймони

Уйга келишим билан ечиниб, қўлимга сочиқни олдим. Душдан садо чиқмагач кранни ёқиб кўрдим. Бля, сувнинг иссиғи ҳам, совуғи ҳам йўқ. Настроение кирадиган жойига кириб кетди. Ҳеч бўлмаганда рўзада сипо юраман деб Камилланикига бормаганимга минг пушаймон едим.

Холодильникдан бир суткадан бери музлаб ётган тошкентсувни олиб, томоғим ачишиб кетгунича ичдим. Порожнякка кийиб олган халатимни ечиб ухламоқчи бўлиб тургандим, бирдан звонок чалинди. Белбоғни тақиб, глазокка қарамай турибоқ, эшикни қия очдим.

- Ассалом алайкум бизлар келдик, рамазон йўлини...

Эшикни ёпдим. Уйга кириб ҳамёнимни олиб чиққунимча, болакайлар суриб қолишибди. Ёқмадик деб ўйлаган бўлишса керак.

Болалигим бувимнинг уйида кўпроқ ўтгани учун аввалига ўртоқларим кўп эмасди. Эсимни таниб, татар қўшни Талгат аканинг ўғлини урмагунимча ҳеч ким билан тузукроқ гаплашмаганман ҳам. Ҳеч эсимдан чиқмайди, умрим бино бўлиб фақатгина уч марта рамазон айтгани борганман.

Унча ҳам кўп кўришмайдиганим аммамнинг ўғли бир ҳафта-ўн кунга бувимникига келганди. Мендан ойига каттароқ бўлган аммавачамнинг идеяси билан қоқ пешинда рамазон айтгани борганмиз. Қўшни маҳалладаги домларнинг бирига кириб, яна унинг ғояси билан тирикчиликни энг тепа қаватдан бошлаб, пастга тушмоқчи бўлганмиз. Бека эшик тагида энгашиб пол артаётган экан. Звонокни босиб улгурмасимиздан эшик очилди. Мен тутилиб қолдим. Аммамнинг ўғли баланд овоз билан айтишни бошлаб юборди. Менинг жўр бўлиб кета олмаётганимни сезиши билан унинг овози ҳам пастлаб кетди. Тўлачадан келган аёл яғир калишларни оёқ кийимлар турадиган шкафга отиб, кўзини ердан узмай: “Шунақа пайтдаям рамазон этарканми?! 8 дан кейин келларинг. Баҳонада мусорни ҳам кўчага ташлаб кетасанлар” деб кетказиб юборганди.

Кечки саккизлардан кейин худди шу домнинг бошқа подподъездига кириб келдик. Аммаваччамнинг сассиқ сўзлари таъсир қилиб, ўзим ҳам рамазонни қойил қилиб айтиб бердим. Ичкарига кириб кетган бир татар амаки 2 тадан конфетни қўлимизга тутқазиб, кетказиб юборди. Қолган хонадонлар эса эшикни шарт очиб, тарақлатиб ёпиб қўйишди. 15 минут ўтмай бувимнинг эшиги тагида конфет шимиб ўтирардик.

Учинчи марта бир ўзим боришга қарор қилганман. Ўша куни буратино ичгим келганди. Амаким ҳар сафар кечки пайт олиб бераман деб, алдаб келади. Бир марта қўлимдан етаклаб Колянинг буткасига олиб борганида, буратино қолмаган экан. Ўзига “Президент” олиб, ўшани чакиб қайтиб олиб келган.

Шерикчиликдан кўра якка ижронинг бозори чаққон бўлганди. Яна бир сўм топсам, Колядан битта буратино сотиб олишим мумкин эди. Эшикни ўзимдан 8 ё 9-синфларда ўқийдиган такасалтанг очган. Умуман ёқмаган рожасини тиржайтириб, кетидан жудаям кетворган икки қизни бошлаб чиққанди. Қўлида 3 та бир сўмликни ушлаб “Агар яхшилаб, четкий қилиб этберсен, машула ҳаммаси саники, укам”. Чиндан ҳам чиройли икки қиз қиқирлаб кулар экан, рамазон айтгим келмаган. Зинадан пастга югуриб тушиб, ўша молнинг башарасини яхшилаб эслаб қолиш учун яна бир қараб олдим. “Вей, укам, бахке, этмасенам ма пулли ол, ахахаха...” Унга қўшилиб, қизлар ҳам кула-кула эшикни ёпиб қўйишган. Ундан олдинроқ мен яна битта зина пастга тушиб кетгандим.


Ҳамиятимни биринчи марта ўшанда ҳис қилганман. Аниқ эсимда, 1-синфни тамом қилган вақтларим эди. Шу-шу қайтиб рамазон айтмадим. Нафақат рамазон айтмадим, балки меҳнатим эвазига эмас, шунчаки узатилган пулларнинг ҳеч бирига қарамадим. Ичимга нима сабабдан шунчалик қаттиқ олганимни ҳеч қачон тушунтириб беролмасам керак.   

понедельник, 22 июня 2015 г.

Вероника

Ҳаёт учун кураш фақатгина ҳайвонлар ўртасида эмас, инсонлар орасида ҳам кечади. Талабалик йиллари шундай кунлар бўларди, кетма-кет уч кунлаб зиёфат. Ну жуда барра кийик гўшти бўлмаса ҳам свежий шашликка тўйиниб, кетидан яшил тархун ичадиган кунлар. Қолган 27 кун эса топганингни баҳам кўрасан. Баъзида кетма-кет икки марта завтрак қиласан, баъзан худди шу тартибда ужин. Уйга колбаса олиб келасан-у, паққос туширасан. Шунинг олдига 2 та тухум қўшиб, ёққа қовуриш учун опытсизлигинг панд беради.

Институтнинг иккинчи йилига келибгина бироз одам қаторига кириб олдим. Уйдан пул сўрашга бетим тобора чидамасди. Амаким йўли пойтахтга тушганида ул-бул ташлаб кетарди. Буни чин дилидан қилади деб ўйламайман. Онам кун ора кўзёши тўкиб турганини эслаб менга просто раҳми келса керак. Борди-ю келинойим унинг бу ҳимматидан хабар топса, бошида ёнғоқ чақади. Мен шунисига кўпроқ ишонаман.

Рус кампирнинг уйида ижарада турардим. Уст-бошимга унча қарамаганим учун бўлса керак, кўпчилик шерикчиликда яшашга унамаган. Бабуля мен билан бир уйда тургани учун ҳам қўшнилар ёв қараш қилишарди (кампирни ўлдириб, меросига эга чиқишим мумкинк-ку). Балки шунинг учун бўлса керак асосан ухлагани келардим зах ҳиди анқиб турадиган “уйимга”. Ўзбекчани мендан яхшироқ биладиган бу кампирнинг менга қилган энг катта яхшилиги қўшни подъезда истиқомат қиладиган Вероника билан таништириб қўйгани.

Вера маҳалладан бир остановка наридаги кафеда официантка эди. Ўзини хурмат қиладиган чуваклар гап отадиган аҳволи бўлмасада, таъби ўзимникига ўхшаган тўпорилар учун ёмон вариант эмас. Ҳаётга қизиқишлари аллқачон сўниб қолган бу татар хотиннинг (ёши 30 ларга яқинлашиб қолган) ғурури чакки эмасди. Арзимаган 2-3 чақага танасини сотадиган суюқоёқ эмаслигини беш дақиқа гаплашиб, билиб олиш мумкин. Кейинчалик билишимча эри қўлидан ҳамма иш келадиган порядочный ўрислардан экан. Турмушларига 4-5 йил ўтмай стройкада йиқилиб тушиб, ўлиб кетган. Ўғлининг ўлимига чидай олмаган кампир онаси ҳам 2 ой ичида уйни келинига ташлаб кетган. Маҳалланинг банги йигитлари ёлғиз қолган аёл ва унинг уйини ишратхонага айлантириш учун қанчалик ҳаракат қилишмасин, Вера ҳеч қачон жиловини бериб қўйган эмас. Хушмуомала экани сабаб домдагилар ҳам уни хурмат қилишарди.

Вера мени ҳам ўша кафега олиб борди. Ўқишдан чиқишим билан “Арбат”га учардим. Хўжайин до хуя гапирадиган қурумсоқ ўзбеклардан бўлсада, асли ёмон одам эмас. Мозгини қоқиб қўлингга олиб беради-да, кетидан тиржайишинг учун етарли суммани ҳам қўлингга тутқазади. Кунлик тўловни кечикмасдан олардик. Кечаси иккиларга яқин Вера билан домга пешком қайтиб келамиз. У ўз йўлагига кириб кетади, мен ўзимникига.

2-3 ой ичида яқин бўлиб кетдик. Шаҳарга келганимдан буён тиришаверганидан ҳунуклашиб кетган афтим секин-аста кулишни бошлаганди. Вера менга ишонарди. Бирор марта бўлсин тегажоқлик қилмаганим учунми ёки ширакайф кишиларнинг сассиқ гапларидан сиқилиб ўтирганида кўнглини кўтарганим учунми, билмадим. Татар қизларнинг энг яхши тарафи ёнидаги эркак кишини янги келганига шунчаки алиштириб кетмаслиги. “Арбат”даги шериклардан кимдир қўпол ҳазил қиладиган бўлса ҳам доимо менинг ёним бўларди.

Ноябрь ойлари эди. Иш эртароқ тугайдиган пайтлар. Кечки 8 ларга яқин. Кафега 3 та киши кириб келишди. “Столичная”нинг 3 таси бўшатилганидан кейин уларнинг ҳайвондан фарқи қолмади. Стол Вераники бўлгани учун вазиятни эътибордан четда қолдирмасликка ҳаракат қилаётгандим. Мен кутган воқеа содир бўлди. Клиентларнинг энг пачоғи Верани юзидан ўпаман деб, тойиб кетди. Жаҳли чиқиб кетгани учун энди очиқчасига ҳужумга ўтмоқчи бўлди. Олдин унга, кейин яна 1 та шеригига икки-учта мушт туширишга тўғри келди. Учинчиси ўтирган жойидан туришни ўзига эп ҳам кўрмади.

Зерикиб ўтирган участкавойлар учун яхши эрмак эдим. Хўжайин милицияхонага етиб келгунига қадар тўнғиллаган жавобларим учун қоримдан иккита зарб едим. Қандайдир ёзиқ-чизиқлардан кейин крутой шефнинг ифодали сўкишларини эшитиб, кўчага чиқдим. Кўзимга шаҳар ҳунук кўринаётганди.

Ташқарида Вера кутиб турган экан. Кўзлари йиғламсираган. Қорнимни силаётганимни кўриб “уришдими сволочи” деди-ю, мени суяб олишга ҳаракат қилди. Юришга ҳолим бўлсада, меҳр кўрмаган таним Веранинг қўлидан чиқиб кетишни истамади. Уйга яқин қолганида Вера индамай подъезим ёнидан ўтиб кетди, ичимда енгил титроқ турди.   

Вера қўлимга сочиқ бериб, ювиниб олишимни айтди. Ўзи эса тортмадаги аптечкадан нималарнидир қидиришга тушди. Краскалари ўчган, кафеллари эскириб кетган ваннадан чиқар эканман Вера тўғридаги хонада, кроватининг чеккасида мени кутиб ўтирарди. Унинг нигоҳларидан бугунги кун учун миннатдорчилик ҳиссини эмас, йиллар давомида тўлиб кетган меҳрга ташналикни уқиб олдим.

Давоми бор...    

четверг, 11 июня 2015 г.

Даника

“Все можно, только осторожно”. Амакимнинг шу жумласи ҳеч қачон эсдан чиқмайди. Ҳорижга ўқиш учун кетаётган ўғлининг сумкасига презерватив солиб қўядиган отанинг боласи эмасман. Ҳар холда билганим ҳар эркакнинг бошида бор савдо – бокиралик барибир тўйгача йиртиб бўлинади.

Икки қаватли чиройли уйда 10 га яқин талаба истиқомат қилардик. Ҳамма ўзича Робинзон Крузонинг оролдаги ҳаёти каби эмин-эркин. Истаса ичади, истаса сасиб ётаверади. Ўқишга вақтида бориб келинса бўлди, қолганига кимдир тергаши мумкинмас. Бахтлилар орасида энг шаддоди венгриялик Даника. Ташқи кўриниши мен европаликман деб турадиган кўзлари кўк венгер гўзали. Ҳар куни жигаррангдан сағал тўқроқ ҳинд қизларига дуч келаверсангиз мана шундай оқ танли, нигоҳлари совуқ, без-бетлиги билан унча-мунчасига ҳидлатмайдиган нусха ҳам ортиқча алкоголсиз ёқимтой бўлиб кўринаверади. Хостелдаги ўзга миллатга мансуб дугоналарига қараганда ажралиброқ тургани учун Даникани биринчи бўлиб илинтиришни илк кунлардаёқ мақсад қилиб қўйгандим.

Қадаб оладиган тугмачаси борлиги учун ҳам женский трусидан ажралиб турадиган шортик, қўлга илинадиган кўкраги кўриниб турган майкаси билан диванда ястаниб ётган венгер қиз менга бефарқ эмас, буни аниқ биламан. Хўппа семиз бир туки йўқ хитойлик, ҳақиқий қозоқдан кўра гўллигини билдириш учун айтиладиган қозоққа ўхшаб кетадиган қозоқ, нозиклиги ҳаддан ошиб кетган словен-у, ўзини бироз баланд тутсада козеллигини башараси айтиб турган полякка Даника таҳминимча қиё боқмасди. Курсдош дўстларим аслида ёмон эмас, яхши йигитлар. Гап кўнгилҳушлик ҳақида борар экан, сиз мени тушундингиз.

Фейсбукда йигити билан сухбат қураётган Даниканинг ёнига ўзи сўраган пивосини қўйиб, ўзим ёнидан жой олдим. Камерасини менга қаратиб, мени йигити билан таништирар экан, самимият билан “hi” деб кулиб қўйган красавчикни кўриб, ўзимга бўлган ишончим икки ҳисса ошди. Унинг дунёқарашида Даника билан отношениега нималар кириши менга маълум бўлмасада, ҳар ҳолда олдиндаги бир йил давомида қизи жим юришига кўзим умуман етмасди. Аҳир у анча фаол, ҳеч бўлмаса зерикиши мумкин.

Хайрлашиш интихосида ноутбук экранини ўпиб қўйган Дани, қўлидаги матҳони ёпиб қўйди-ю, кўк кўзларини потолокка қаратиб, бошини тиззамга қўйди.

-          Massage, please!

Унинг бу қув нигоҳларига фақатгина аҳмоқ нозланиши мумкин. Елкасини, бўйнини, юзини озгина силагандек бўлдим. Кўзларини юмиб ётган қиз майкасининг ичида қандайдир илиқлик сезганидан кейин кўзларини катта-катта очди.

-          Asaaad, it’s border!

Шундай деди-ю, яна аввалги ҳолатига қайтди. Стол устидаги пивосини ичар экан, мендан кўзларини узмади, улар кулиб турарди. Кейин эса диваннинг устига чиқиб кийимларини тўғирлагандек бўлди, нерв томирларимни ўйнаётганини билиб туриб, пивосини кўтардида, хонасига кириб кетди.

Танишганимизга бир ойча бўлиб қолди. Ҳеч ким бир-биридан босим сезмагани ва ҳамма ўзга мамлакатда мусофир кийимида экани сабаб талабалар аҳил эдик. Хостелга анча серқатнов бўлиб қолган Шарика исмли маҳаллий қиз бугун кечки пайт ҳиндча кинога олиб борадиган бўлди. Ҳамма хурсанд, янгилик илиқ қарши олинди. Уйқудан турганидан буён чеҳраси очилмаётган Даника боши оғриётганини айтиб, уйда қолишини айтди. Шариканинг ҳафасимон нигоҳини кўриб, унинг юзидан ўпиб, кўнглини кўтарди. Ўпаётганида эса совуқ нигоҳлари билан менга қарашни унутмади. Шу оннинг ўзидаёқ мен ҳам келаси сафар бирга боришимни, бугун Шаҳ билан крикетни ваъдалашиб қўйганимни тушунтирдим.

-          I know that you're staying with me.

Юз эндигина кулишни бошлаганди. Дани озгина ТВга қараб ўтирди. Кейин индамай хонасига йўл олди. Орқасидан қараб турдим, бу сафар эшик ичкаридан қулфланмади, қия очиқ қолдирди. Иккиланиш учун бор йўғи уч дақиқа сарф этдим. Кейин эса мардларча эшикни очиб кирдим ва ичидан қулфладим. Даника мамнун нигоҳлари билан жилмайди.
Ҳали авжига чиқмасдан туриб, кўрсаткич бармоғи билан лабимга тегди:

-          I still love my boyfriend.
-          That's your business. We're just friends.

аника женси шортигининг орқа чўнтагидан презерватив олди ҳамда нигоҳини мендан узмагани ҳолда, этикеткасини тишлари билан очди.

Эртаси куни тонгни Даниканинг хонасида қарши олдим.