Хаёлларида ёлғиз

Радиокарнайдан эшитилиб турган майин овозга ҳеч бир йўловчи қулоқ солмаётгандек. Лекин у эшитди. Орзулар мамлакатига учиб кетиш ҳаракатига тушган кунидан буён биринчи марта ўйланиб қолди.

Қарор қабул қилинган илк кунларданоқ фақат олға интилди. Узида ҳеч қачон шундай шижоат кўрмаганди. Аэропорт ходимаси яна озгина силжишни сўраган бир вақтда эса ўткан кунлари кўз олдидан ўта бошлади. Онаси, отаси, яқинлари... Тошкентни ташлаб кетиш осон эмас. Бироқ шундай катта шаҳарга у сиғмай қолди. Ошиқлари, унинг учун кўп нарсадан воз кечишга тайёр ишонган одамлари бўлса ҳам, ўзи учун муносиб ўрин тополмади.

Умрининг то сўнгги кунларига қадар ўтмиши, хотиралари билан яшашга маҳкум эканини жуда яхши билади. Келажагидан умидсизликка тушиб, ортда қолган ширин кунларини азбаройи соғинаверганидан, ҳаётида ҳозир ҳам бўлиши мумкин бўлган ўша одамлардан кўра кўпроқ хаёлларини ёқтириб қолди. Уларга ғарқ бўлишни, ўзини азоблашни, ора-сирада кўз ёш қилиб олишга кўнгил қўйди.

Ўрнидан истамайгина туриб, сумкасини ортидан эргаштирди. Биринчи қадамидаёқ кўзидан ёш оқа бошлади. Турникетгача бўлган йўл унга анча узоқ туюлди. Шунча йил ҳаммадан яшириб келган кўз ёшларини энди етти ёт бегоналарга кўрсатишдан уялмади, ўксиниб йиғлайверди. Ёнидан ўтган одамлар унга ўгирилиб қараб қўяр, ўзи эса бутун бир ёшлигини туғилиб ўсган шаҳрига кўмиб, умуман бошқа бир ҳаёт сари одимлаб кетаётганди.

Юкларини қандай топширгани, турникетдан қандай ўтиб кетганини у қадар яхши эслолмайди. Текширувчининг ҳаммаси жойидами деб сўраганини эслаб қолди фақат. Ҳозир эса самолёт қанотларига яқин жойлашган ойнасидан ташқарига қараб турибди. Йўлга чиққанида ҳаво очиқ эди, энди эса қуёш ҳам нурларини негадир яшириб олган. Балки у ҳам ҳафа бўлгандир қолганлар каби. Кетаётганини ким билди, ким эса йўқ. Билганлар кетишини исташмаса-да, қол дейишга ботинишмади. Билмаганларда шундоқ ҳам саволлар кўп эди. Энди уларнинг салмоғи яна ошиб кетди.

У севди, севилди, севишди. Аммо бирортаси ўзи истагани каби эмасди. Севгани қадрига етмади, уни севганлар кўп эди, имкон бериб кўрди, лекин ўзи кўнгил қўёлмади. Ва ниҳоят кўнглидагидек одамни... анча кеч топди. Бу пайтга келиб ҳар икки севишган ўз оиласидан воз кечиб кета олмасди. Кун келиб фарзандларининг кўзига қараши, уларнинг ҳаётига керак бўлса-бўлмаса аралашаверадиган одамлардан қочиши керак. Бунда икки беайб инсон ҳам бор эдики, уларнинг дилини ранжитиб тўлиқ бахтга етиб бўлмасди.

Кетиш — энг яхши чора. Ҳаммадан кетиш, ҳаммасидан воз кечиш ва фақат олдинга кетиш. Энди унинг ҳамроҳлари бор — ортда қолган кунларини унга эслатиб турадиган хаёллари. Фақатгина шу хаёлларига ишониб учиб кетмоқда.

Ҳаёт аслида шунақа, кутилмаган бурилишлари билан энг сўнггида сени ёлғиз қолдиради. Энди у ҳам ёлғиз...