Биринчи бўса

Палатасининг подоконникида ўтирганимни кўриб қичқириб юборди.

— Бақирма, сезиб қолишади...

— Бировнинг боласини уришдан қўрқмаган одам, палатага эшикдан келишга қўрқибтими? — деб эшикни ёпдида, кимдир кириб қолмасин дегандек ўзи унга суяниб олди.

— Яна бир марта уни ёнида кўрсам шу больницанг қабул қилмайдиган қиламан!

Севинганидан лабини тишлади. Ҳимоячисига айланишимни 10 йил кутганди аҳир.

— Уни эмас, сени!

— Менга қўл кўтарасизми?

— Йўқ. Лекин бу отиб ташламайман деганим эмас.

Шўҳ қарашлар бирданига маъюс тортди. Унинг нигоҳидан ўша сўтакни ўзи ҳам хоҳламаслигини уқиб олдим.

— Унинг совчиси уйимизга 7 марта келди — деди қўлидаги рўмолчасини ўйнаб.

— Бошқа келмайди!

Кўзларига сўнгги қўнғироқдан кейин шунча кўп тикилиш насиб қилмаганди. Ундан севги, меҳр, итоаткорлик ҳисси уфуриб турар, ҳаётида шундай инсоннинг борлиги ҳар қандай кишини бахтли қиларди. Мен бахтли эдим.

— Мани қўрқитма бошқа...

— Унда ожизлигимдан фойдаланманг.

— У шунчаки проститутка, у билан ўзингни тенглаштирма.

— Ер билан бир бўлишингиз азоб беради!

— Осмонга қўлим етмаяпти...

Кўзимни ундан узмай лабимни тишладим. Кулимсиради, кейин эса тўғри юриб келиб юзимдан ўпди. Осмон олдингга тушди дегандек кулимсираб турди. Одам боласи ҳам шунчалар ёқимли бўладими? Оёқларимни подоконникдан пастга тушириб ўтириб олдимда, белидан қучиб ўзимга тортдим.

— Сани бермиман ҳич кимга!

Узоғи 5 сония давом этди. Қучоғимдан чиқиб олди.

— Энди кетинг.

— Тўймадим.

— Тўйиш учун келганмидингиз ёки кўриш учун?

Жавоби билан яна битта бўса бергандек бўлди. Чўнтагимдан 2 та Love is чиқариб унга бердим.

— 1 таси Нилугами?

— Энди ҳар сафар юзимга соласанми?!

— Яна бир марта эшитсам саккизинчи совчини қайтариб ўтирмайман...

Ҳамширанинг товушини эшитиб, Лолага кўз қисдимда, орқага ўгирилдим.

Мен Нилуни ҳеч қачон ёқтирган эмасман. Қизиқтирмайди деб ҳам айтолмайман, нафс қурсин. Бироқ у Лоланинг тирноғига ҳам арзимайди. Нафақат 10-синфлар орасида, фақатгина мактабдагина эмас, мен билган дунёнинг ҳамма қисмида Лола энг яхшиси. Мен ҳам уни севаман...  

Кечир, Лола...

Навбатчилар рўйхатида биринчига қўйгани учун “ширин” гапларимни эшитганди. Уялганди ерга қараб, йиғламсираганди негадир...

Юзларим қизариб, рўмолчам қон бўлиб кетганида, биринчи бўлиб у ёнимга келган, қўлидаги салфетка ва рўмолчаси билан ўз-ўзидан юзларимни арта бошлаганди. Болалар кулмасин деб, қўлларини юзимдан олдим, қўполлик эди бу...

Ўқитувчи уришмасин деб, партам устига айиқчаси бор дафтари ва бежирим ручакасини қўйиб кетганди. Хатто рахмат айтмагандим. Менга деб пиширган пирогини Жамолга бергандим, мен учун аталган саҳифани тўлдиришни бошқа қиздан илтимос қилгандим, билганидан кейин ҳафа бўлганди. Кастюмимга теккан гардни олишга уринганида, кўзига безларча қарагандим. Муборга берган консепктларимни фақат у ёзиб берганини кеч билгандим.

У ҳозир кулиб қараб турибди, бу табассумда заррача хусумат йўқ, улар шунчалар самимийки 11 йил давом этган безбетлик ўрнини мен тушунмайдиган ҳаяжон эгаллаган. Унинг меҳр тўла кўзларида армон аралаш қувонч ва уларнинг маҳсули бўлмиш ёшчаларнинг ийманиб тургани кўриняпти.

Навбатчилар рўйхатида унинг ўзи биринчи эди-ку. Журналда ҳам биринчи турарди. Одатий дарслардан кейинги 15 дақиқа мен билан қолишни истаган бўлса, бу ёмонми? Ҳозир эса ўша дақиқаларни олтинга ҳам сотиб ололмайман.

Уришаётганимни эшитиб, Раъно опанинг дарсидан қочиб чиққанди йиғлаб. Севганига азоб бераётганлари ичидан ўтиб кетгандир балки. Қиз бола бошига шунча гапни кўтариб у чиқса-ю қаршилаб, мен нам кўзларига ҳам қарамай, қўлларини ўзимдан олиб ташласам. Майлими ҳозир шу қўллардан тутиб, ўша кўзларга қараб турсам-у, вақтни тўхтатиб қўйсам...

25 май. Қўнғироқнинг овози ҳеч қачон шунчалар аламли бўлмаган. Ўтган 11 йил ҳис қилмаганимни, сўнгги кунда ҳис қилдим, сўнгги қўнғироқда... Мен мактабдан, Лола эса мендан кетяпти. Балки ҳали кечмасдир, лекин ўтган йиллар қувончини, ундаги мазмун тўла кунларни қандай қайтараман? Фақатгина унда бор оқ кофта, тиззадан бироз юқорида бўлган ва уни янада соҳибжамол қила олган қора юбкасида яна қачон кўраман?

Мени кечир вақт, мени кечир Лола, мени кечир ёшлик...   

Оғриқ

Столим устида расминг турмайди. Лекин севимли китобим орасидан уни албатта топасан. Чунки ўзимга қадрли нарсаларни стол устида қолдирмаганман.

Бугун сени кўрдим, дежавю. Ўзимни ушлаб туришга етган кучим, ҳис қилмасликдан ўзини тийиб турмади. Кўзларим буни сотиб қўймаганидан умидворман.

Ичингдан ўтганлари менга аён эмас, чунки кўзларни измга бўйсундиришни менга ўргатган ўзинг аслида. Атрофга аланглаб кетаётган нигоҳинг кўра туриб, хаёлларингда турмоқликни орзу қилдим, оний фурсатга бўлса ҳам. Бир вақтлар унда истаганча сайр қилардим, токи қадамларим яраланган дилингга оғирлик қилгунига қадар.

Ўтмишни қайтаришга уриниш аҳмоқларга хос, бунинг иложи йўқ. Фақатгина хаёл кучи етадиган синоат бу, қўшиласанми? Лекин қўнғироқ қилдинг. Соғинганимни билганинг учун эмас, соғиниб эслаганингга ишонгим бор, бироқ бу ишонч жуда заиф.

Ҳа, соғиндим, жин урсин, жуда соғиндим! Суратингга тикилиб туриб, буни овоз чиқариб айтишга юрагим бетламайди. Ҳамма нарсага етадиган кучим, шунга келганда лапашанг мушукчага ўхшаб қолади. Бу заифлик эмас, бу соғинчнинг кучи.

Осмон юзига юлузларни сепиб олганида, қуёш ўзига тикилишга изн берадиган онда, май хаёлларимни бешик каби тебратишни бошлаганда, совуқ душ минглаб томчиларини менга улоқтирганида, кетидан ёмғир бошлаб келиши билан дағдаға қиладиган булутлар ташрифида, хаттоки ўзганинг қучоғида ҳам мен билансан. Буни нима деб аташга ақлим ожизлик қилади, кўргим келгани учунгина соғинч деб атаб қўя қоламан.

Вақт сени эмас, ўтмишдаги соянгни севишга ўргатди. Бу эса ёмон кўриб қолмаслигим учун ёрдам берди ва бундан пушаймон эмасман. Яхши кўраман, қаттиқ яхши кўраман, эшитяпсанми? Бағримга босгим, ҳис қилгим, ўзлигимдан чекингим келади. Насиб қилармикан? Насиб қилганида синдиришга уринмасмикан? Сўнгги бўса каби кучсиз бўлиб, умидларни битта қўймай қирмасмикан?

Мен-ку унутмайман, сен-чи, шундан кейин ҳам хурмат қилоласанми? Ҳеч бўлмаса соғинчим ҳаққи, шу кучсизлигимни кечира оласанми?