Столим
устида расминг турмайди. Лекин севимли китобим орасидан уни албатта топасан. Чунки
ўзимга қадрли нарсаларни стол устида қолдирмаганман.
Бугун
сени кўрдим, дежавю. Ўзимни ушлаб туришга етган кучим, ҳис қилмасликдан ўзини
тийиб турмади. Кўзларим буни сотиб қўймаганидан умидворман.
Ичингдан
ўтганлари менга аён эмас, чунки кўзларни измга бўйсундиришни менга ўргатган
ўзинг аслида. Атрофга аланглаб кетаётган нигоҳинг кўра туриб, хаёлларингда
турмоқликни орзу қилдим, оний фурсатга бўлса ҳам. Бир вақтлар унда истаганча
сайр қилардим, токи қадамларим яраланган дилингга оғирлик қилгунига қадар.
Ўтмишни қайтаришга
уриниш аҳмоқларга хос, бунинг иложи йўқ. Фақатгина хаёл кучи етадиган синоат бу,
қўшиласанми? Лекин қўнғироқ қилдинг. Соғинганимни билганинг учун эмас, соғиниб
эслаганингга ишонгим бор, бироқ бу ишонч жуда заиф.
Ҳа, соғиндим,
жин урсин, жуда соғиндим! Суратингга тикилиб туриб, буни овоз чиқариб айтишга
юрагим бетламайди. Ҳамма нарсага етадиган кучим, шунга келганда лапашанг
мушукчага ўхшаб қолади. Бу заифлик эмас, бу соғинчнинг кучи.
Осмон юзига
юлузларни сепиб олганида, қуёш ўзига тикилишга изн берадиган онда, май хаёлларимни
бешик каби тебратишни бошлаганда, совуқ душ минглаб томчиларини менга
улоқтирганида, кетидан ёмғир бошлаб келиши билан дағдаға қиладиган булутлар
ташрифида, хаттоки ўзганинг қучоғида ҳам мен билансан. Буни нима деб аташга
ақлим ожизлик қилади, кўргим келгани учунгина соғинч деб атаб қўя қоламан.
Вақт сени
эмас, ўтмишдаги соянгни севишга ўргатди. Бу эса ёмон кўриб қолмаслигим учун
ёрдам берди ва бундан пушаймон эмасман. Яхши кўраман, қаттиқ яхши кўраман, эшитяпсанми?
Бағримга босгим, ҳис қилгим, ўзлигимдан чекингим келади. Насиб қилармикан? Насиб
қилганида синдиришга уринмасмикан? Сўнгги бўса каби кучсиз бўлиб, умидларни
битта қўймай қирмасмикан?
Мен-ку
унутмайман, сен-чи, шундан кейин ҳам хурмат қилоласанми? Ҳеч бўлмаса соғинчим
ҳаққи, шу кучсизлигимни кечира оласанми?
